SEVGİ

Herkesin tanıdığı, tattığı, bildiğini sandığı; sözcük,

Kendimizce tanımladığımız; sade ve katışıksız kelime,

Destanlar yazdırır, maniler düzdürür; hepsi bahane,

Yazarız, çizeriz, anlatırız ama ; inmeyiz derinine,

Sevgi; anamıza duyduğumuz kutsal his ise,

Kopya çekiyoruz demektir ; çünki önce "O" tattırdı bize,

Dünyaya getirdiği anda, başlar akmaya,

Korur, gözler, gözetir, elimizdir, ayağımızdır, “O”; ANA,

Sever, şımartır, dinler, öğretir, affeder; ANA’dır unutma!

Söyleyin; ya biz ne veririz aldiklarımızın karşılığında,

Hiç bir şey; çünki; “O”, istemez, almak aklına gelmez,

Vericidir, toprak gibi, hep akıtır sana,

İste! Bu olgudan çıkılırsa yola;

Sevgi dönüşür bencilliğe, deriz; hep bana, bana,

Oysa hayat sürer, ilerleriz bu meçhul yol da,

Birgün; kardeşler girer işin içine,

Bulamayınca; aynı şefkati, ilgiyi, yine,

Başlarız kırmaya, incitmeye, kaprislere...

Paylaşamamak vardır; inersen derinlere,

Oysa, aklımıza gelmeli, düşünmeli ince ince,

Sevgi; sınır tanımaz, verdikçe artan bir bilmece!

Sevgi; çok dallı bir ağaca benzer,

Meyvaları ise, sevilenleri simgeler,

Egoistlik, bencillik kurt gibidir,

Yavaş, yavaş sarar; sonunda yer bitirir...

Nüket-2003