PARA

Para, pul; hep palavra!

İnsanların, özgürlük anlayışına uymayan bir manzara.

Kendi elleriyle icat ettiler,

Birimler, sayılar eklediler.

Unuttular; teknik terimini,

Kaptırdılar, sıfırlara kendilerini.

Paranın icatından önce;

İnsanlar yaşıyorlardı kendilerince,

Barış, anlayış, saygı birimleri ile.

Gün geldi; “PARA” nesnesiyle;

Herşey satıldı, unutuldu, vesaire...

Önceden dünya herkesindi,

Şimdi bölündü; sıfıra indi.

Cebi dolgunlar, “beyefendi”,

Fakirler ise, kendini beğendi.

Varsa, şişkin bir cebin;

Dostlarının üstüne çizgi çektin.

Etrafındakiler derler: “PARA, para »

Paran bitti, yanında dost arama !

Verirsen değer insanlara,

İade ederler, aynısını sana.

“Para” herşey demek değildir!

Buradan götüreceğin son yolculukta,

Olacaktır yanında, sadece; “ binlerce HATIRA”.

Nüket-2003