DENİZ

Her defasında aynı muamma,

İç sıkıntısıyla başlıyan, ruhumu saran bir daralma !

Nefes sıklaşması, kalp çarpıntısı,

Moral bozukluğu, stres de cabası!

İşte bu ruh halinde ;

Görmez gözüm mutlu değerleri,

Aldığım nefes doldurmaz ciğerlerimi,

Ruhum; vücudumu aşar,

Kalbim, depolar kanımı,

Sıkıntı, daraltır damarlarımı,

Midem top olur taşıyamam,

Başımı yastığa dayayamam,

Dünyam kararır, ümitlerim yok olur,

Yolumu bulamam, yönüm kaybolur,

İşte o an!

Tek bir istek; gitmek!

Tutku halini alır, kaplar zihnimi,

Çeker beni kendine, der: gel, boşalt içini,

Gözümün aldığınca, ufukları masmavi,

Yıkayıp ferahlatıcaktır; düşüncelerimi, içimi,

Kıyıya vuran ılgıt dalgaların sesi,

Bir gelir, bir gider, hafif bir esinti,

Alırım, derinden derine nefesler,

Özgürüm yanında, bilirim ki beni bekler,

Bağırsam da dinler, fısıldasam da, sussam da,

Uçsuz bucaksız serilir karsıma,

Ruhum, kurtulur hapsinden,

Kalbim, çarpmaya başlar derinden, derinden,

Kanımın akışı hızlanır yeniden,

İşte o an!

Gelirim yüzyüze kendimle,

Boşaltırım gözyaşımı, iç acımı; sığınırım denize,

Karşılık beklemeden açar ufuklarını, serer önüme.

Vefalı dostum, sır yoldaşım, hep buradaydı,

Yıllar öncesinden, beni tanıdı, açtı kollarını,

Dertlerimden, kara kuyumdan, benden hiç bıkmadı,

Sadık, güvenilir olduğunu, her sığınışım da kanıtladı,

Hep verdi, hep dinledi, hiç almadı.

Ey, dost! Ya sen? Hiçmi derdin olmadı!

Ya ben? Nasıl hakkını ödemeli, nasıl sana layık olmalı; SÖYLE!

Nüket-2002