Sakin, sessiz, gizemli, bu sonsuz karanlıkta,
Ayın saltanatını sürdürdüğü, sayılı saatlarda,
Ağladım, haykırdım, anlattım, derdimi sana.
Sesim boğuldu, yok oldu, usulca gırtlağımda,
Göz yaşlarım sessizce döküldü yanaklarıma,
Başımı kaldırıp da gökyüzüne baktığımda,
Göremedim ne ay, ne de bir yıldız, bu sonsuz karada.
Düşünceler zihnimi, tasalar yüreğimi bırakırken darda,
Düştü aklım, bir çıkış yolu bulmak çabasına,
Dinlerken derinden, derinden, gecenin sesini,
Çektim içime ıslak toprağın nemli, hoş misini,
Aniden yağmaya başlayan, ılık yağmurun şiddeti,
Yıkadı, temizledi, kapkara bulutları tek tek sildi.
Göğe bakan gözlerim, akıtıp, kuruttuğunda nemini,
Görkemli aydede ve yıldızların hepsi yerlerindeydi,
Birden; bir huzur,sevinç, kapladı şu kederli kalbimi,
İçimden bir ses usul usul dinletmeye çalıştı kendini,
Bak diyordu, iyi bak; gördün her şeyin var bir çaresi,
Pes etme, karamsar olma, öğren dinlemeyi: gecelerin sesini.
Nüket-2/10/2007
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire